Όταν η πατρίδα ταυτίζεται με το κόμμα και το κράτος

Από όλα τα καθήκοντα και υποχρεώσεις μιας ευνομούμενης Πολιτείας δύο είναι τα ανώτερα: η Παιδεία που προσβλέπει στη δημιουργία ηθικών και ελεύθερων ανεξάρτητων προσωπικοτήτων και η θωράκιση του κράτους απέναντι σε εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς με την εδραίωση και ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών. Ωστόσο, η ταύτιση του κράτους με τους κομματικούς ανταγωνισμούς είναι τουλάχιστον επικίνδυνη. Γιατί κράτος στα μάτια και συνειδήσεις των πολιτών δεν είναι παρά οι διαξιφισμοί των πολιτικών προσώπων και ο μαραθώνιος της κομματικής διαφθοράς. Η απάντηση στο "είσαι κλέφτης και καταχραστής" είναι πλέον "εσύ πήρες περισσότερα".
Όταν όμως κράτος και Κόμμα γίνονται ένα, τότε οποιαδήποτε επιβουλή εναντίον αντίπαλου κόμματος γίνεται αυτόματα επιβουλή εναντίον του Κράτους. Διαφορετικά δεν μπορούν επεισόδια σαν αυτά του τελευταίου Δεκεμβρίου, από την επικίνδυνη ανικανότητα της ΕΛΑΣ μέχρι την ανθελληνική ανταρσία να ερμηνευτούν. Μπροστά στην παγκοσμιοποίηση και τη νεοταξική δικτατορία πρέπει τουλάχιστον οι λέξεις να πάρουν ξανά τη σημασία τους : οι έριδες που οι επαγγελματίες πολιτικοί και ξένοι πολέμιοι προκαλούν, το αλληλοφάγωμα που έχει αρχίσει, τα συμφέροντα των ολίγων με τα οποία κομματικά και ανόητα ταυτιζόμαστε, όλα αυτά μας κάνουν να ερχόμαστε αντιμέτωποι με το κράτος. Γιατί κράτος δεν είναι ο μηχανισμός καταστολής και αισχρής φορολόγησης, αλλά μπορεί και πρέπει να θεωρείται η νοητή εκείνη οντότητα , που αποστολή του έχει την προάσπιση του γενικού συμφέροντος και την προστασία της ζωής, της ασφάλειας, της ευημερίας και της ελευθερίας των πολιτών του. Εντούτοις, το κράτος πρέπει να μεταμορφωθεί και να αναλάβει νέες αποστολές που θα ανταποκρίνονται στο παγκόσμιο πρόβλημα της ανθρώπινης διαβίωσης καθώς επίσης και στην ανάγκη παραγωγής οικουμενικών αξιών, όπως η αλληλεγγύη, η ειρήνη, η δικαιοσύνη και η ισότητα.
Μα ούτε και σε αυτή την αγγελική υπερβολή αν φτάσει ένα κράτος και πάλι δεν μπορεί να ταυτιστεί με την ιερή ιδέα της Πατρίδας. Είναι η γη των πατέρων μας, είναι ο τόπος, που γεννηθήκαμε, πατρίς γαία, πατρίς άρουρα, πατρίς πόλις. Ανάλογα με την εποχή ο τόπος μεγαλώνει και μικραίνει, πότε από τις εκούσιες μετακινήσεις και άλλοτε με τις ακούσιες λόγω πολεμικών συγκρούσεων. Η δύναμη ήταν και είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό. Μαζί, λοιπόν, με την καταγωγή της γέννησης υπάρχει και μια άλλη, η πνευματική καταγωγή, η πατρίδα του πνεύματος. Εδώ, σε αυτόν τον τόπο, που μικραίνει και μεγαλώνει σύμφωνα με τα παραπάνω, γεννήθηκε και ένα πνεύμα ανώτερο από άλλα σε άλλους τόπους. Πατρίδα δεν είναι μονο τα υψηλα ιδανικά και λόγια : είναι η φύλαξη των κορυφογραμμών αλλά και να πολεμάς την τρομοκρατία για την ασφάλειά σου,να πολεμάς για την Παιδεία, να αντιμάχεσαι την αφομοίωση από την ακόρεστη γυάλινη οθόνη. Την Πατρίδα δεν την ορίζουν μόνο κάποιοι ηθικοί κανόνες, αλλά το μέγεθος της δικής μας πίστης και μαχητικότητας : ξεπερνώντας την ειρκτή του κόμματος και το μπαμπούλα του κράτους, να μείνουμε πιστοί στην πατρίδα που μας αξίζει και δεν μας απογοητεύει.

(αν μη τι άλλο χάρηκα τη λέξη πατρίδα...γιατί όποιον τη λέει πολλές φορές μάθαμε να τον κοιτάζουμε καχύποπτα...)