Προφανώς και κουράζονται! Οπως όλοι οι άνθρωποι. Οπως ο καθένας από εμάς. Απλώς δεν είναι «πρέπον» να το ομολογούν. Αν πάντως ο Κώστας Καραμανλής το έκανε πραγματικά, τότε «καλώς» έπραξε. Επραξε κάκιστα αν πραγματικά το εκμυστηρεύτηκε στο πάλαι ποτέ «καλό παιδί της δεξιάς δημοσιογραφίας», αντί να ζητήσει μια ανοικτή και αντρική κουβέντα, στον ίδιο πάντοτε «κομ ιλ φο» τηλε-άνκορ (δεν έχει ιδιαίτερη σημασία) ή και σε ευρύτερη τηλε-συγχορδία, πάντως απευθείας στα μάτια, τα αυτιά και τις καρδιές των πολιτών. Αν σε κάτι βρίσκεται πολύ μακριά από οιαδήποτε σύγχρονη αντίληψη διακυβέρνησης και πρωθυπουργίας ο κ. Καραμανλής, αυτό σίγουρα είναι ο «κρυφός» τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται. Ο πρωθυπουργός, ο ηγέτης μιας παράταξης και ο εκπρόσωπος ενός λαού, όφειλε πάντα και τώρα οφείλει υποχρεωτικώς να είναι ανοικτός στον λαό. Οχι στις χειραψίες και στο «μπόντι λάνγκουετζ». Αλλά στις εσώτερες σκέψεις, στους προβληματισμούς του, στην προσωπική του ζωή, στους φίλους και την οικογένεια, στις στιγμές που διστάζει και σε εκείνες που με πάθος επιμένει. Ο σημερινός ηγέτης είναι ένας από εμάς, φορτωμένος με αναλογικές ευθύνες προς εκείνες που έχουν όλοι οι καλοί άνθρωποι που κοπιάζουν για το καλό των παιδιών τους, της μικρής κοινωνίας στην οποία ανήκουν και τη χώρα ολόκληρη την οποία κατοικούν. Η εποχή των ηγετών που δεν μας μοιάζουν, που δεν θα έβρισκαν τη θέση τους στο Facebook, που δεν καταδέχονται μια δημόσια συνάντηση, όπως είναι το θέατρο, ο κινηματογράφος, μια παρουσίαση βιβλίου και μια ταβέρνα έχει προ καιρού παρέλθει. Αν πάλι, γιατί είναι άνθρωποι σεμνοί και ταπεινοί, που δεν θέλουν να ξέρουμε τίποτε για τη ζωή τους, ας μάθουμε όμως όσα σκέφτονται για όσα συμβαίνουν γύρω μας: στον τόπο και τον πλανήτη μας. Οι πολίτες, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, χρειάζονται καθοδήγηση, συμβουλές και κατανόηση. Οσο για εκείνους που κοροϊδεύουν τους άλλους, που κουράστηκαν, ας κοιτάξουν στον καθρέφτη τους. Λογικά, η αγωνία και μόνον για τον τόπο που «καταστρέφεται» όσο τον κυβερνά η Ν.Δ., θα ήταν αρκετή για να τους ξεθεώσει... ψυχολογικά. Προσθέστε και την ανυπομονησία με την οποία περιμένουν να
στρώσουν τους πισινούς τους στα δερμάτινα καθίσματα των υπουργικών... ευθυνών, πτώματα θα έπρεπε να είναι οι άνθρωποι! Αλλού βρίσκεται το πλέον ζητούμενο. Κανείς τους δεν έχει πραγματικά την αγωνία της βαθιάς κρίσης που ταλαιπωρεί το κράτος, την κοινωνία και τις οικογένειες. Είναι άραγε τόσο δύσκολο να βρουν, όλοι αυτοί, το θάρρος να εκθέσουν πρώτοι όσα είναι έτοιμοι να αναθεωρήσουν, να στερηθούν, να μοιραστούν.. Κι όμως η κοινωνία μας δεν χρειάζεται τόσα πολλά για να κάνει βήματα μπροστά. Ηρκεσε να ψηφίσουν οι μισοί καθηγητές (αντί 1 στους 4) για τη συνδικαλιστική τους εκπροσώπηση, για να φανεί πως υπάρχουν σοβαρότερες προϋποθέσεις μιας πιο ουσιαστικής συζήτησης. Τώρα όλοι μαζί ζητούν την εφαρμογή όσων προβλέπει ο νόμος για το πανεπιστημιακό άσυλο, ό,τι δηλαδή έγραψε η Μαριέτα Γιαννάκου. Και αυτό προκειμένου να διαφυλαχθεί η ακεραιότητα των ιδεών (εκτός και μαζί με τη σωματική). Να υπερασπισθούν το δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη (από εκείνους που θέλουν να την... κουκουλώσουν). Να συνεχίσουν την ακαδημαϊκή έρευνα (για την οποία χρειάζονται εργαστήρια και εργαλεία, που καταστρέφουν ή «απαλλοτριώνουν» οι άλλοι). Να υπάρξει ισόνομη κρίση αποκτημένων ικανοτήτων με τις σπουδές (αντί των απειλών σε όσους δεν κάνουν τα στραβά μάτια για τους εξεγερμένους αντιγραφείς). Ακόμη και η συνύπαρξη Βερέμη-Μπαμπινιώτη μπορεί να λειτουργήσει. Ακόμη και ο υπουργός Παιδείας που μηδένισε το ταξίμετρο μπορεί να δικαιωθεί για τις ενδυματολογικές του επιλογές. Αρκεί να γίνει κάτι. Κάτι που θα συμφέρει τους πολλούς. Οχι γιατί θα τους χώσουμε στην παλάμη λίγα ακόμη κόλλυβα παρηγοριάς του απολεσθέντος κράτους μας, αλλά γιατί οι αποπάνω θα αφήσουν τους αποκάτω να συνεχίσουν να προσπαθούν κι ας τους κούρασαν τόσο πολύ μόνον και μόνον γιατί τους ανέχονται!άρθρο από την Καθημερινή και ειόνογράφηση από το hakis.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου