Σκασμένη μπάλα ή το γήπεδο που δε χαιρόμαστε....

Για να πειστούμε ότι «το πρώτο θύμα της βίας είναι το ποδόσφαιρο», η Σούπερ Λίγκα και ο ΟΠΑΠ έφτιαξαν μια παιδαγωγική διαφήμιση: Δώδεκα παίκτες του πρωταθλήματός μας τραυματίζονται στο γήπεδο, όχι από σκληρό τάκλινγκ αλλά με κάποιον από τους συνήθεις τρόπους που τραυματίζονται στα γήπεδά μας οι παίκτες: κροτίδες, βίδες, πέτρες, μπουκάλια άδεια ή και γεμάτα (στη Θεσσαλονίκη με την παραδοσιακή Μαλαματίνα, στην Κέρκυρα με το επίσης παραδοσιακό κουμκουάτ, και ας είναι ακριβό, αφού η «αρρώστια» δεν ξέρει από τσιγκουνιά)... Για σενάριο και σκηνοθεσία πρόκειται. Κανείς δεν τραυματίζεται στ’ αλήθεια, απλώς «οι χορηγοί αθλητικού πνεύματος» θεώρησαν πως αυτός ο κινηματογραφικός τρόπος είναι ο πιο πρόσφορος για να περάσουν το αγαθό μήνυμά τους: Μπάλα παίζουμε. Οχι πόλεμο.
Μπάλα παίζουμε; Σοβαρά; Έμεινε κανείς που να πιστεύει κάτι τέτοιο; Εχουν δει ποτέ αυτοί οι καλοί άνθρωποι γονείς να συνοδεύουν τα παιδιά τους, ούτε καν δεκάχρονα, στα γήπεδα πέντε επί πέντε, με τι φανατισμό ουρλιάζουν δηλητηριάζοντας τα παιδοπούλια; Μήπως έχουν διαβάσει ποτέ αθλητικές εφημερίδες, οι μισές από τις οποίες, οι πιο βαμμένες (με κόκκινο, με πράσινο, με κίτρινο, με ασπρόμαυρο), θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για διακίνηση ναρκωτικών, ηθικοπνευματικής σύνθεσης και δράσεως ναρκωτικών εννοείται, όχι φαρμακευτικών (αυτά τα τελευταία τα βρίσκουν μόνοι τους πολλοί εκ των χουλιγκαναίων). Μήπως έχουν ακούσει ποτέ ποδοσφαιρολογική εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό (πολιτικό ή αθλητικό), για να διαπιστώσουν πως υπάρχουν ρεπόρτερ ομάδων πιο φανατικοί από τους προέδρους των ομάδων (όπως συμβαίνει και με ρεπόρτερ κομμάτων, πιο φανατικούς και από τους προέδρους των κομμάτων); Έχουν διαβάσει πύρινες ανακοινώσεις προέδρων πριν από το ματς και έπειτα από αυτό; Εχει τύχει να δουν ποτέ, έστω στην τηλεόραση, μεγαλοπαράγοντες, στελέχη του έθνους, να επιτίθενται εναντίον των διαιτητών, πνιγμένοι τάχα από το δίκιο τους; Έχει τύχει να ακούσουν για υπουργούς Πολιτισμού και υφυπουργούς Αθλητισμού που δωρίζουν υπέρογκα χρέη συλλόγων τόσο εύκολα όσο δεν θα χάριζαν ούτε τα λίγα που τους χρωστάει ο αδερφός τους;
Αν κάτι είχαν δει και είχαν ακούσει οι κεφαλές του ποδοσφαίρου μας, θα είχαν καταλάβει ότι δεν χρειαζόταν να στήσουν σκηνές τραυματισμού ποδοσφαιριστών ώστε να διοχετεύσουν το φιλειρηνικό μήνυμά τους. Υπάρχουν αναρίθμητα αυθεντικά στιγμιότυπα στη διάθεσή τους από όλα τα γήπεδα και όλα τα αθλήματα. Και μόνο η πλούσια σοδειά της περασμένης Κυριακής θα τους έλυνε τα χέρια. Μάλιστα θα μπορούσαν να ποικίλουν το φιλμάκι με λίγες εικόνες από τα παλιά: με τον νυν υπουργό Αθλητισμού να πετάει σακάκια σαν προπονητής και να πυροδοτεί παντοιοτρόπως τη βία. Όσο για το πώς θα έπρεπε να κλείνει το φιλμ, εύκολο είναι: με μια νεκροφόρα να χάνεται στο βάθος, προς ενταφιασμόν του φιλάθλου πνεύματος. Μια νεκροφόρα ίδια με εκείνη με την οποία φυγαδεύτηκε ο διαιτητής στην Κέρκυρα...

www.kathimerini.gr

Υ.Γ. Μεγάλωσα κοντά στη Λεωφόρο...πρωτοπήγα στο γήπεδο Δ' Δημοτικού κι από τότε δεν έλειψα πολύ. Θυμάμαι τον πατέρα μου να χειροκροτά άλλους από αυτούς που φορούσαν τα δικά μας πράσινα χρώματα...κι είχαν κίτρινα, κόκκινα, ασπρόμαυρα, μπλε κόκκινα...τόσο που καμιά φορά πάθαινα σύγχυση κι αναρωτιόμουν τι ομάδα είμαστε τελικά...
Θυμάμαι που με άφηνε να ανεβοκατεβαίνω στις κερκίδες, να παίρνω το μαξιλαράκι μου και να πηγαίνω απέναντι, όπου κάποιες κυρίες και κύριοι με τα παιδιά τους ρωτούσαν μήπως έχω χαθεί... Θυμάμαι καμιά φορά που μου έκλεινε με τα χέρια του τ’ αυτιά μου για να μην ακούω "κακές λέξεις", αλλά τις άκουγα και χασκογελούσα...Ήταν για μένα απλώς πιο θορυβώδες από το Πεδίο του Άρεως που έπαιζα...
Κι έτσι έμαθα ότι το ποδόσφαιρο ήταν διασκέδαση, είχε πλάκα, είχε φωνές και σεβασμό, είχε αντίπαλους μα όχι εχθρούς, είχε ανταγωνισμό αλλά όχι επί πτωμάτων...μα κυρίως ...είχε ΠΑΘΟΣ και ΟΧΙ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ...
Μου λείπει το γήπεδο που κινούμαι με ασφάλεια, μου λείπουν τα συνθήματα γεμάτα παλμό…μα πιο πολύ μου λείπει Η ΜΠΑΛΑ, το παιχνίδι το ίδιο… όλα ίσως και η μιζέρια και ο φανατισμός να ξεκινά απ’ αυτό… ότι δεν παίζουμε μπάλα…