Εκλογές : το πιο σκληρό ναρκωτικό

Τίποτα δεν ήταν καλύτερο από το λήθαργο που ζούσαμε το τελευταίο διάστημα, που μπορούσαν όλοι μα όλοι, από τους γιαλαντζί επαναστάτες μέχρι τους επαναστατοποιημένους αστούληδες, να ονειρεύονται ότι άκοπα και με λεκτικές κοκορομαχίες θα φέρουν την ανατροπή. Οι ειρωνείες, τα φτηνά ευφυολογήματα, τα λεκτικά πυροτεχνήματα δεν ήταν παρά ένα προπέτασμα καπνού για την εμφάνιση του πρωταγωνιστή : των εκλογών. Ποιος θα κερδίσει τελικά και τι θα επακολουθήσει είναι γνωστό και προαποφασισμένο. Η φοροδιαφυγή, το συμμάζεμα των δημοσίων δαπανών θα εξακολουθήσουν να είναι το σύγχρονο γεφύρι της Άρτας, η οικονομική κρίση θα συνεχίσει να αποτελεί την παγκόσμια καραμέλα υποταγής για το λαό, τα εδάφη και τα εθνικά ονόματα θα ξεπουλιούνται με σταθερούς ρυθμούς, είτε το πουκάμισο είναι γαλάζιο είτε πράσινο,

Τελικά οι εκλογές είναι όποτε γουστάρω? κάθε 2 ή 4 χρόνια ή όποτε πρέπει κάποιος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ή όποτε οι συνωμοτικοί κύκλοι της παγκοσμιοποίησης βαρεθούν τον Έλληνα πολιτικό κομπάρσο και θέλουν αλλαγή μάσκας? Γιατί αλλαγή πολιτικής πορείας δεν πρόκειται να έρθει.

Και ποιον θα εκλέξουμε μέσα σε αυτή τη δημοκρατική ψευδαίσθηση? Γιατί αναμφίβολα για ψευδαίσθηση πρόκειται, όταν η ψήφος του βολεμένου και του τσανακογλύφτη έχει την ίδια βαρύτητα με την ψήφο του ιδεολόγου που εργάζεται προσηλωμένος στην πατρίδα και το έθνος. Σίγουρα δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι η δήθεν δημοκρατία δεν είναι παρά ένα χρυσωμένο χάπι υποταγής, ένα κοινωνικό ναρκωτικό που θεραπεύει την ανικανότητα κάθε πουλημένου, την ανυπαρξία κάθε ελληνοποιημένου μετανάστη, την ηλιθιότητα κάθε άβουλου. Ένα πολίτευμα που είναι παρά φύσει, αφού η περιβόητη ισότητα έχει επιβληθεί στους ανθρώπους ενώ δεν υπάρχει πουθενά στη φύση.

Γαλάζιοι, πράσινοι και κόκκινοι κόκκοι στην μπουγάδα του ανθελληνισμού και της σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης, στα μάτια του μικροαστού ασυνείδητου Έλληνα φαντάζουν υπέρτατο δικαίωμα και ελευθερία. Και μαζί η ελεγχόμενη ηδονή του ευνουχισμένου, η στιγμή της κάλπης. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η επιβεβλημένη δημοκρατία ούτε τα μεγάλα κομματικά μαντριά με τα αόρατα (ουσιαστικά) όρια (γιατί στην πραγματικότητα όλοι υπηρετούν τους ίδους σκοπούς, μόνο η προσέγγιση του άμοιρου λαού και τα συνθήματα αλλάζουν). Το πρόβλημα για μένα είναι ότι και οι συνειδητοποιημένοι, οι ιδεολόγοι, οι αγωνιστές της Πατρίδας και της Φυλής, αυτό που γενικότερα ονομάζεται πατριωτικός εθνικιστικός-εθνικοσοσιαλιστικός χώρος, παραπαίει, γίνεται έρμαιο προεκλογικών συνταγών, τα ιδεώδη μπαίνουν στη ντουλάπα γιατί προκαλούν φρίκη και τρόμο στους αδαείς. Με λίγα λόγια ποιος επιτέλους εκπροσωπεί τον εθνικιστικό χώρο? Ποιος μιλάει έξω από τα δόντια για πουλημένους πολιτικάντηδες? Ποιος ανοιχτά υποδεικνύει στα πρόσωπα των αλλοδαπών τους νεοταξίτες έποικους? Ποιος εκπροσωπεί τους αγωνιστές της καθημερινότητας που παραμένουν ακλόνητοι στις επάλξεις του εθνικού χρέους? Ποιος τολμάει στο βωμό της πατρίδας να τα βάλει με τους μασόνους και τα τεκτονικά φρούτα? Ποιος μιλάει για πατρώα θρησκεία και χωρίς να γίνεται φαιδρός καταδικάζει τον ιουδαιοχριστιανισμό για τα δεινά που έχει φέρει τόσους αιώνες στους Έλληνες και για το σκοταδισμό που έχει επιβάλει? Πού ακούστηκε εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα που να προστατεύει εκκλησίες και μόνο ευχέλαιο να μην κάνει και αγιασμό? Γιατί σίγουρα αυτοί που αυτοαποκαλούνται "εθνικιστές-πατριώτες-ανένταχτοι-εθνικοσοσιαλιστές" είναι απλά άλλο ένα παρακλάδι, ίσως λιγο πιο φιλελληνικό, από τις γαλαζοπρασινοκόκκινες πέρλες και γίνεται φανερό από τη λουφαδόρικη στάση τους απέναντι στις μειονότητες και τους αλλοδαπούς, ότι τους τους ενδιαφέρει η πολιτική κουτάλα, η καρέκλα του προέδρου, οι συναλλαγές και όχι η Πατρίδα.

Τελικά γλυκύτερο όπιο από τις εκλογές και τη δημοκρατία δεν υπάρχει...

Αχ βρε πρωθυπουργέ....ιδανικός αυτόχειρας που σπέρνει απαξίωση....