Το ψέμα κάνει καλό...

Συχνά ένα ψέμα κάνει καλό, σώζει πολλές άσχημες καταστάσεις, προφυλάσσει κάποιους από την οδύνη που προκαλεί η αλήθεια ή τουλάχιστον δίνει τον απαραίτητο χρόνο προετοιμασίας πριν την αλήθεια. Δεν εννοώ τα ψέματα εκείνα που προστατεύουν τις κρυφές αγαπημένες σκέψεις, την εξέλιξη της ατομικής συνείδησης ούτε και εκείνα τα κραυγαλέα που σε κάνουν να φαίνεσαι παραπλανητικός κλόουν γεματος δόλο. Μιλάω για τα ψέματα που δίνουν ψεύτικες ελπίδες, που κάνουν τον άλλο αγαπημένο από απλώς συμπαθή, που τρέφουν σχέσεις χτίζοντάς τες σε εύθραυστα θεμέλια. Ακόμα κι αυτά τα ψέματα, τα white lies, είναι άκακα. Αυξάνουν την αυτοπεποίθηση του αποδέκτη, του χαρίζουν ευτυχία, αισιοδοξία, μπορεί να κάνει όνειρα...του δίνουν στιγμές έστω χαράς.

Η "απόκρυψη" της αλήθειας δεν είναι πάντα ψέμα κι εξάλλου η ειλικρίνεια καταντάει κουραστική και ψυχοφθόρα. Οταν στενοχωρείς τους άλλους με την αλήθεια δε λυπάσαι αυτούς, αλλά τον εαυτό σου που θεωρείς υπαίτιο για τη θλίψη τους.

Είναι τελικά ηλίθια ιδέα να είμαι απόλυτα ειλικρινής? Σκέφτηκα και το άλλο: ότι οι απόλυτες στάσεις οδηγούν σε απόλυτα αποτελέσματα, ενώ τα αινιγματικά αδιέξοδα χρειάζονται μια αλήθεια που δε στέκει χωρίς ψέμα. Τελικά η αλήθεια μάλλον απομακρύνει τους ανθρώπους, αφού ακόμα και αυτοί που με παραδέχονταν για την ειλικρίνειά μου μάλλον με σέβονταν παρά με συμπαθούσαν. Μήπως η αλήθεια είναι υπερτιμημένη, αφού στο κάτω κάτω "μια τρίχα χωρίζει την αλήθεια από το ψέμα" (Ομάρ Καγιάμ)...

Με ένα μικρό ψέμα θα έδινα ευτυχία...

"Πες μου ένα όμορφο ψέμα να κοιμηθώ"....δυστυχώς δεν μπόρεσα...