Οταν ο αντιφασισμός γίνεται φασιστικότερος του φασισμού: περίπτωση Ρεσάλτο

Πριν από λίγες μέρες αντιεξουσιαστές-αντιφασίστες έκαψαν τα γραφεία του αριστεροεθνικιστικού περιοδικού Ρεσάλτο. Διαβάζω στο forum του ΡΕΣΑΛΤΟ:

.....και σκέφτομαι :

Οπωσδήποτε καταδικαστέα η βία, αλλά μην ξεχνάμε πως η βία γεννά τη βία και πως η βία είναι κινητήριος μοχλός της κοινωνίας. Αλλά, παραμένω κολλημένη με το ΡΕΣΑΛΤΟ που συχνά διάβαζα : για μένα ένα εξαιρετικό δείγμα ανοιχτού μυαλού, χωρίς προκαταλήψεις και κυρίως χωρίς να εμμένει σε ταμπέλες και κομματικούς χώρους, που γεφύρωσε ιδεολογίες και ένωσε σχεδόν όλους τους ΑΝΤΙΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ, που , αν και μαρξιστικής βάσης, δεν δίστασε να καταδικάσει ψευτοαριστερές πρακτικές, ούτε όμως να εγκολπώσει χυδαία λογίδρια και την απολυτότητα εθνικοσοσιαλιστικών παρατάξεων, που κατόρθωσε να υποδείξει ότι τα πολιτικά προβλήματα της καθημερινότητας δεν οφείλονται ούτε στα ελληνικά πολιτικά τζάκια ούτε στον μικροπόλεμο των μίζερων κομμάτων, αλλά πως πρόκειται για παγκόσμιο ιδεολογικό πολεμο μεταξύ δύο στρατοπέδων : των οπαδών, που εκούσια ή ακούσια υπηρετούν τα σχέδια της Νέας τάξης πραγμάτων και όσων υγιώς σκεπτομένων, αντιτίθενται σε αυτήν. Κι αν αυτό για κάποιους αποτελεί συνωμοσιολογία ή ευφάνταστη πολιτική ανάλυση, είναι σαφέστατα δικαίωμά τους. Ωστόσο, τα γεγονότα και οι αντιρατσιστές (που δεκάρα δε δίνουν στην πραγματικότητα για τους μετανάστες) και οι αντιεξουσιαστές που το κατέστρεψαν, δείχνουν ξεκάθαρα την παγκοσμιοποιημένη τακτική τους, αυτή της φίμωσης.

Ποιος σκεπτόμενος μπορεί να συνηγορήσει λόγω αντίθετης πολιτικής τοποθέτησης με τέτοιους βανδαλισμούς? Ποια κατ' επίφαση δημοκρατία και δημοκρατικότητα μπορεί να δικαιολογήσει τέτοιες πρακτικές? Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μόνο πανικό δείχνουν κι ότι οι μέρες τους είναι λιγοστές....

Τι είναι κόμμα και τι κομματόσκυλο...

Κόμμα = "Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν΄ αναγιγνώσκωσι και ν΄ αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν΄ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι."

Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ενώ κομματόσκυλο είναι αυτό :

Το περπάτημα στο νερό και η σφυρηλάτηση των κεραυνών.... ποια θρησκεία να διαλέξω???

Αφήνοντας πίσω τον χυδαίο και απολίτιστο διαχωρισμό μυθολογίας και θρησκείας, αναρωτιέμαι άλλη μια φορά τι είναι αυτό που γέννησε την ανάγκη των κοινωνιών για προσήλωση σε μια θρησκεία και ποιο το κριτήριο για να διαλέξω τη σωστή θρησκεία. Ήταν άραγε η ανάγκη των κοινωνιών για ηθική και έναν γενικά αποδεκτό θεό-νομοθέτη? Ή η αδήριτη ανάγκη να ερμηνευτεί η δημιουργία του κόσμου, αφού ακόμα και σήμερα οι επιστήμες ουσιστικά επεξηγούν τη λειτουργία και όχι τη δημιουργία του.

Κι ενώ η επιστήμη, όταν έρχεται σε σύγκρουση με τη θρησκεία για το ποια από τις δύο εξηγεί καλύτερα τον κόσμο, βγαίνει σχεδόν πάντα νικήτρια, η θρησκεία κάθε φορά πρέπει να αναπροσαρμόζεται και να προσανατολίζεται εσαεί στην αγωνία του θανάτου και τη σωτηρία της ψυχής, απαντώντας με ασάφειες και απροθυμία στα σχετικά ερωτήματα. Από την άλλη, η επιστήμη δεν μπορεί να απαντήσει σε τέτοια αγωνιώδη υπαρξιακά ερωτήματα, ενώ χρησιμοποιεί τον όρο "τυχαίο" στην εξέλιξη των ειδών, εκεί που οι πιστοί με βεβαιότητα μιλούν για "θεϊκό σχέδιο".Και φυσικά το πρόσωπο του θεού ποικίλει από δόγμα σε δόγμα, άλλοτε ο θεός σφυρηλατεί κεραυνούς, άλλοτε φυσά στο χώμα και του δίνει πνοή, άλλοτε σε ένα θρόμβο αίματος.

Αν δεχτούμε σύμφωνα με την επιστήμη το τυχαίο της ύπαρξής μας, αυτό το ίδιο μας επιβάλλει σίγουρα μεγαλύτερη συνείδηση, ηθική ευσυνειδησία και ευθύνη από όσο θα μπορούσε οποισδήποτε θεός. Και ίσως αυτό πραγματικά να αξίζει την ανανγώριση στους άθεους: ότι κάνουν το καλό επειδή αισθάνονται ευθύνη απέναντι στην ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη και όχι επειδή το επιβάλλει ένας θεός ή μια μεταθανάτια αιώνια τιμωρία.

Άραγε η ύπαρξη θρησκειών κάνει τον άνθρωπο καλύτερο ή όχι?

Τα δεινά που επέφεραν οι θρησκείες λίγο πολύ είναι γνωστά και αποδεκτά ακόμα και από τους τυφλωμένους πιστούς: βασανιστήρια, καταστροφές πολιτισμών, φόνοι. Βέβαια, οι θρήσκοι από τη μεριά τους αντιτείνονται μέσα από το στόμα του Ντοστογιέφσκυ ότι "αν δεν υπάρχει Θεός, τότε όλα επιτρέπονται". Τελικά μήπως δικαιώνεται ο Ζίζεκ που αντιστρέφοντας το λεγόμενο είπε πως "αν υπάρχει Θεός, τότε όλα επιτρέπονται στο όνομά του" ?

Η σφυρηλάτση των κεραυνών, ο πολλαπλασιασμός των άρτων, η ζωή από μια σταγόνα αίματος έκαναν την ανθρωπότητα καλύτερη και τη γήινη ζωή πιο βιώσιμη? 'Η αποτέλεσαν ένα μέτρο ελέγχου των μαζών και καταδυνάστευσης των ελευθεριών και του πνεύματος? Αποτελούν δηλαδή "μαντριά" της σκέψης και της βούλησης και δημιούργησαν στρατιές φανατισμένων προς ικανοποίηση εντελώς γήινων απολαύσεων των ιερατείων και των εμπνευστών τους...

Από την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω????

Δεν άντεξα μετά την πολιτισμένη τηλεοπτική αμυαλο-κοκορομαχία...τόσες και τέτοιες σκέψεις να μην τις μοιραστώ? Τι πρωτοθαύμασα? Κορμοστασιές τσολιάδων, ετοιμολογία ρητόρων, σοβαροφάνεια νηπίων... Και φυσικά άλλη μια φορά δόξασα το δικομματισμό που γεμίζει την οθόνη μου με τα ατέλειωτα αμπελοφιλοσοφημένα μπλα μπλα... Άστε τα κομματικά επιτελεία να ψάχνουν τον κερδισμένο. Αυτός σίγουρα είναι ο δικομματισμός και τα δοξασμένα διλήμματα και αδιέξοδα.
Δηλαδή κύριοι πολιτικοί μονομάχοι, μόνο εσείς έχετε να προσφέρετε τη λύση στον Ελληνικό λαο? Γιατί από τους παππούδες σας μέχρι και σήμερα το σόι σας δε φάνηκε να μπορεί να οδηγεί έξω από τα αδιέξοδα, αντίθετα οδηγούν από τη μια δικτατορία στην κοινοβουλευτική δικτατορία κι από τη χρεωκοπία στη διαφθορά. Μα πιστεύω το χειρότερο που αποκόμισα από το debate ήταν το κοινό ξεπούλημα της ονομασίας των Σκοπίων... Η μοναδική διαφορά : ο ένας άλλαξε το μότο του κόμματος από Αλλαγή σε Ελπίδα και Όραμα και ο άλλος το γύρισε σε ταπεινό ρεαλισμό.
Αλίμονο να είναι αυτή η μόνη επιλογή μας για το μέλλον της χώρας, που έτσι κι αλλιώς τα παπαγαλάκια της καταστροφολογίας το θεωρούν δυσοίωνο... Υπάρχει δρόμος που θα μας βγάλει από τα εθνικά αδιέξοδα και τις υπερατλαντικές ή γειτονικές σφαλιάρες... Υπάρχει δρόμος που προασπίζει το συμφέρον του λαού. Υπάρχουν σίγουρα και μικρά κόμματα που οφείλουμε σα δημοκρατική κοινωνία να τους δώσουμε το δικάιωμα να εκπροσωπηθούν στην εθνική βουλή.
Κι ο δρόμος αυτός είναι ο Εθνικοσοσιαλισμός....αλλά ακπροσωπείται άραγε επάξια από κάποιο κόμμα??? Ή τον εθνικιστικό χώρο τον καπηλεύονται μονίμως ανάξιοι της ιδεολογίας??? Τόσο μάλιστα που να κάνουν απωθητική την ιδεολογία????
..............Αποφάσισα............... ή ένα από τελευταία καλοκαιρινά μπάνια μου στις 4 Οκτωβρίου ή επιτέλους ψήφος ιδεολογική και όχι βεβιασμένη....

4 Οκτωβρίου : ημέρα εκλογών και παγκόσμια ημέρα των ζώων.... Ουαου τι σύμπτωση !!!!

Το χιλιοειπωμένο ρητό του Κοέλιο και η σοφία της γιαγιάς μου περί συμπαντικής συνωμοσίας συναντήθηκαν (η γιαγιά μου δεν το έλεγε έτσι, αλλά πιο απλά και λαϊκά "πουλάκι μου, δεν υπάρχουν συμπτώσεις αλλά μιλάει η 'μαρμένη" κι ανάθεμα αν ήξερε τι ακριβώς είναι η ειμαρμένη) !!! Διάβαζα λοιπόν τα θέματα αγωγής υγείας και εκδηλώσεων για το πρώτο σχολικό τρίμηνο του 2009-10 και συνειδητοποιώ ότι Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων και οι εθνικές εκλογές συμπίπτουν !

Συνειρμικά αναρωτιέμαι ποια εξωκοσμική δύναμη μας κάνει πλάκα, ποιος είναι αυτός που έμμεσα μας αποκαλεί "ζώα" ή έστω με τρυφερότητα ζωντόβολα αποδίδοντάς μας την έλλειψη λόγου που κανονικά θα έπρεπε να μας χαρακτηρίζει. Γιατί μόνο σε μια σφαίρα που λείπει εντελώς η λογική και κυριαρχεί η εθνική αδιαφορία, η ανυπαρξία μνήμης και η λογική της απληστίας μπορεί οι μελλοντικοί καρεκλοκένταυροι της εθνοβουλής να είναι αυτοί που είναι. Κάτι οι τίτλοι των εφημερίδων, κάτι οι συμπάθειες των βαρόνων των ΜΜΕ και πρόσωπα γνωστά από σκάνδαλα, από lifestyle εκπομπές, από λοβιτούρες και κενές μεγαλόστομες ρήσεις κοσμούν τα ψηφοδέλτια. Έψαχνα να βρω αυτούς που κάνουν σε κάθε κόμμα τη διαφορά...βρήκα ελάχιστους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κάθε κραγμένος και ξεφωνημένη, κάθε τυχάρπαστος και πολιτικός τυχοδιώκτης, κάθε πρώην συνδικαλιστής που εξαργυρώνει την πίστη του στο κόμμα, κάθε βουλευτής που τη γλίτωσε λόγω βουλευτικής ασυλίας και το παίζει βασιλικότερος του βασιλέως, κάθε αρχηγίσκος που καπηλεύεται ιδεολογικούς χώρους και τους ξεπουλάει εύκολα στην προοπτική να παίξει το "δεκανίκι" (συγκυβέρνηση) μας καλεί να του δώσουμε τη δύναμη για ακόμα μεγαλύτερες κρεπάλες και ενδοτικές εθνικές αποφάσεις.

Δεν μπορώ να φανταστώ ότι η αποχή από ένα τέτοιο τσίρκο, όπου οι υποψήφιοι είναι οι μαριονέτες του παγκοσμιοποιημένου σιωνισμού και οι πολίτες είναι οι υπνωτισμένες τίγρεις, η αποχή λοιπόν από ένα τέτοιο κακοστημένο τσίρκο δεν είναι αμαρτία και πολύ περισσότερο δεν είναι περιφρόνηση του ύψιστου δημοκρατικού δικαιώματος της ψήφου. Αντίθετα η αποχή θα μπορούσε να είναι και σεβασμός στην ιδέα του Έθνους, περιφρούρηση της ύπαρξής του και των ιδεωδών του. Γιατί συμμετέχοντας στο πανηγυράκι γινόμαστε πιόνια, έχουμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης κι αυτή είναι η χειρότερη σκλαβιά...γιατί είναι εκούσια.

Και πόσο επιπόλαιη ήταν η πρώτη μου κρίση όταν έγραψα ότι κάποιος μας αποκαλεί έμμεσα ζώα... τα ζώα ενστικωδώς προφυλάσσουν με νύχια και με δόντια το ζωτικό τους χώρο...εμείς απλά τον ξεπουλάμε με κάθε ψήφο προδίδοντας την πατρίδα και διαγράφοντας τις όποιες υγιείς μνήμες...εεεε όχι και ζώα οι ψηφοφόροι...μονάχα δευτεροκλασάτοι αυτόχειρες...

Μάσκες, Detol, κι αγκαλιές από μακρυά...χχμμμ...περίεργη τούτη η σχολική χρονιά

Εφοδιάστηκαν λέει τα σχολεία με το απαραίτητο υλικό για την προφύλαξη από τη νέα γρίπη, είδα κούτες με μάσκες, οινόπνευμα, απολυμαντικά χαρτομάντηλα, γάντια...λίγο φορφμόλη μου μύρισε και σφίχτηκε η καρδιά μου. Πηγαίνω σχολείο και πάντα νιώθω σαν πρωτάκι : νέοι (συμ)μαθητές, καινούργιοι καθηγητές, φρεσκοβαμμένοι παρθένοι τοίχοι έτοιμοι να δεχθούν καρδούλες, ομαδάρες κι ομαδούλες, γαλλικές βρισιές, πειράγματα...

Πώς να αρνηθείς ανοιχτές αγκαλιές, φιλιά χαμογελαστά? Αν η προφύλαξη σημαίνει και αλλαγή τρόπου ζωής και συμπεριφοράς δεν ξέρω κατά πόσο θα υπακούσω, άσε που από τη φύση μου επιλέγω το απαγορευμένο και το περίεργο. Ήδη τα τέρατα σχεδιάζουν πότε θα αρχίσουν τα συγχρονισμένα "αψου" προκειμένου να κλείσουν προληπτικά το σχολείο και ψάχνουν μόνο για πιθανές ημερομηνίες. Πριν τις εκλογές? Ανάμεσα στις εκλογές και την 28η Οκτωβρίου? Όμως είναι ένας διαφορετικός και απίστευτα ανανεωτικός τρόπος προσέγγισης του ιού που πανικόβαλε τους ενήλικες, έδωσε τροφή για μήνες στα ΜΜΕ, πλούτισε τις φαρμακοβιομηχανίες και κράτησε σε σχετική καταστολή την οικουμένη...μέχρι που έσκασαν μύτη οι πρόωρες εκλογές.

Αυτή η αυθόρμητη αντίδραση, αυτή η ικανότητα μεταστροφής του δήθεν σοβαρού σε γελοίο στις πραγματικές του διαστάσεις, αυτή η αλλαγή του ενήλικου πανικού σε χαρά και ζωντάνια... όλα αυτά και άλλα πολλά είναι οι λόγοι που χαίρομαι την επαφή με τους εφήβους : η διαφορετική, αιρετική, νεανική μα πάνω απ' όλα αισιόδοξη όψη της ζωής. Μη σταθώ στη μετάδοση των γνώσεων ούτε στην "καλλιέργεια ψυχών" αφού, κακά τα ψέματα, ελάχιστα συντελούνται στο σημερινό σχολείο (και υπαίτιοι είμαστε εμείς οι ενήλικες).

Στην καινούργια σχολική χρονιά που αρχίζει δεν θα ευχηθώ μόνο επιτυχίες ούτε κουράγιο...αλλά και εύθυμη, χωρίς άγχος και σοβαροφάνεια αντιμετώπιση μιας μίζερης πραγματικότητας...

Πλένω τα χέρια με Detol αλλά πετάω τη μάσκα κι ανοίγω την αγκαλιά στη γνώση, στην ανθρωπιά, στη μόρφωση...

Εκλογές : το πιο σκληρό ναρκωτικό

Τίποτα δεν ήταν καλύτερο από το λήθαργο που ζούσαμε το τελευταίο διάστημα, που μπορούσαν όλοι μα όλοι, από τους γιαλαντζί επαναστάτες μέχρι τους επαναστατοποιημένους αστούληδες, να ονειρεύονται ότι άκοπα και με λεκτικές κοκορομαχίες θα φέρουν την ανατροπή. Οι ειρωνείες, τα φτηνά ευφυολογήματα, τα λεκτικά πυροτεχνήματα δεν ήταν παρά ένα προπέτασμα καπνού για την εμφάνιση του πρωταγωνιστή : των εκλογών. Ποιος θα κερδίσει τελικά και τι θα επακολουθήσει είναι γνωστό και προαποφασισμένο. Η φοροδιαφυγή, το συμμάζεμα των δημοσίων δαπανών θα εξακολουθήσουν να είναι το σύγχρονο γεφύρι της Άρτας, η οικονομική κρίση θα συνεχίσει να αποτελεί την παγκόσμια καραμέλα υποταγής για το λαό, τα εδάφη και τα εθνικά ονόματα θα ξεπουλιούνται με σταθερούς ρυθμούς, είτε το πουκάμισο είναι γαλάζιο είτε πράσινο,

Τελικά οι εκλογές είναι όποτε γουστάρω? κάθε 2 ή 4 χρόνια ή όποτε πρέπει κάποιος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ή όποτε οι συνωμοτικοί κύκλοι της παγκοσμιοποίησης βαρεθούν τον Έλληνα πολιτικό κομπάρσο και θέλουν αλλαγή μάσκας? Γιατί αλλαγή πολιτικής πορείας δεν πρόκειται να έρθει.

Και ποιον θα εκλέξουμε μέσα σε αυτή τη δημοκρατική ψευδαίσθηση? Γιατί αναμφίβολα για ψευδαίσθηση πρόκειται, όταν η ψήφος του βολεμένου και του τσανακογλύφτη έχει την ίδια βαρύτητα με την ψήφο του ιδεολόγου που εργάζεται προσηλωμένος στην πατρίδα και το έθνος. Σίγουρα δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι η δήθεν δημοκρατία δεν είναι παρά ένα χρυσωμένο χάπι υποταγής, ένα κοινωνικό ναρκωτικό που θεραπεύει την ανικανότητα κάθε πουλημένου, την ανυπαρξία κάθε ελληνοποιημένου μετανάστη, την ηλιθιότητα κάθε άβουλου. Ένα πολίτευμα που είναι παρά φύσει, αφού η περιβόητη ισότητα έχει επιβληθεί στους ανθρώπους ενώ δεν υπάρχει πουθενά στη φύση.

Γαλάζιοι, πράσινοι και κόκκινοι κόκκοι στην μπουγάδα του ανθελληνισμού και της σιωνιστικής παγκοσμιοποίησης, στα μάτια του μικροαστού ασυνείδητου Έλληνα φαντάζουν υπέρτατο δικαίωμα και ελευθερία. Και μαζί η ελεγχόμενη ηδονή του ευνουχισμένου, η στιγμή της κάλπης. Το πρόβλημα όμως δεν είναι η επιβεβλημένη δημοκρατία ούτε τα μεγάλα κομματικά μαντριά με τα αόρατα (ουσιαστικά) όρια (γιατί στην πραγματικότητα όλοι υπηρετούν τους ίδους σκοπούς, μόνο η προσέγγιση του άμοιρου λαού και τα συνθήματα αλλάζουν). Το πρόβλημα για μένα είναι ότι και οι συνειδητοποιημένοι, οι ιδεολόγοι, οι αγωνιστές της Πατρίδας και της Φυλής, αυτό που γενικότερα ονομάζεται πατριωτικός εθνικιστικός-εθνικοσοσιαλιστικός χώρος, παραπαίει, γίνεται έρμαιο προεκλογικών συνταγών, τα ιδεώδη μπαίνουν στη ντουλάπα γιατί προκαλούν φρίκη και τρόμο στους αδαείς. Με λίγα λόγια ποιος επιτέλους εκπροσωπεί τον εθνικιστικό χώρο? Ποιος μιλάει έξω από τα δόντια για πουλημένους πολιτικάντηδες? Ποιος ανοιχτά υποδεικνύει στα πρόσωπα των αλλοδαπών τους νεοταξίτες έποικους? Ποιος εκπροσωπεί τους αγωνιστές της καθημερινότητας που παραμένουν ακλόνητοι στις επάλξεις του εθνικού χρέους? Ποιος τολμάει στο βωμό της πατρίδας να τα βάλει με τους μασόνους και τα τεκτονικά φρούτα? Ποιος μιλάει για πατρώα θρησκεία και χωρίς να γίνεται φαιδρός καταδικάζει τον ιουδαιοχριστιανισμό για τα δεινά που έχει φέρει τόσους αιώνες στους Έλληνες και για το σκοταδισμό που έχει επιβάλει? Πού ακούστηκε εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα που να προστατεύει εκκλησίες και μόνο ευχέλαιο να μην κάνει και αγιασμό? Γιατί σίγουρα αυτοί που αυτοαποκαλούνται "εθνικιστές-πατριώτες-ανένταχτοι-εθνικοσοσιαλιστές" είναι απλά άλλο ένα παρακλάδι, ίσως λιγο πιο φιλελληνικό, από τις γαλαζοπρασινοκόκκινες πέρλες και γίνεται φανερό από τη λουφαδόρικη στάση τους απέναντι στις μειονότητες και τους αλλοδαπούς, ότι τους τους ενδιαφέρει η πολιτική κουτάλα, η καρέκλα του προέδρου, οι συναλλαγές και όχι η Πατρίδα.

Τελικά γλυκύτερο όπιο από τις εκλογές και τη δημοκρατία δεν υπάρχει...

Αχ βρε πρωθυπουργέ....ιδανικός αυτόχειρας που σπέρνει απαξίωση....